Getting used to India
Door: Eva
Blijf op de hoogte en volg Eva
04 Februari 2015 | India, Manipala
Ben ik weer! Tijd voor een update.
Ondertussen is er een maand voorbij gevlogen sinds ik aangekomen ben in Manipal, een drukke maand met super leuke tripjes, interessant veldwerk en gezelligheid met de mensen om me heen.
Even een terugblik; na mijn vorige blog zijn we met z’n allen (groep van 10 Global Health studenten uit Maastricht) een weekend naar Hampi geweest, een stadje wat door zijn ruïnes en tempels op de werelderfgoed lijst is beland; iets waar we allemaal erg graag heen wilden om te zien. Om hier te komen moesten we 8 uur reizen met een ‘sleeper-bus’; wat een ervaring was dat. De bus bestaat uit één lang gangpad met aan elke weerzijde een soort stapelbed compartimententen die van elkaar gescheiden zijn met gordijntjes. Elk compartiment bestaat uit een 2-persoons matrasje en net genoeg ruimte om rechtop te zitten. In de lengte van de bus denk ik dat er ongeveer 6 stapelbedden in waren gepropt. Uiteraard eerst in de verkeerde bus gestapt met z’n allen, om er na 20 minuten (alles uitgepakt en bedjes klaargemaakt) achter te komen dat we de verkeerde hadden en door boze Indiase vrouwtjes die we van hun plekje hadden beroofd weg gejaagd te worden. Tweede poging ging een stuk beter, eenmaal in de (goeie) bus was het eerst een uur genieten omdat het zo’n gek vervoer was, en daarna er achter komen dat slapen er nooit van z’n leven in ging zitten; de wegen in India bestaan meer uit hobbels dan rechte stukken en ook van snelwegen hebben ze hier niet gehoord; om ergens te komen moet je dorpje in, dorpje uit wat resulteert in een misselijkmakende maar hilarische 8 uur durende rit. Moet er bij vertellen dat als je naar het toilet moest je een probleem had, je had namelijk maar 1 kans gedurende de rit om eruit te gaan en wel op de buschauffeur zijn teken (gebons tegen de compartimenten); dit betekende sprinten geblazen en resulteerde in 8 meiden op een rijtje langs de weg, bang om te ver in de bossen te gaan, tot grote humor van toeschouwers en langskomend verkeer. Na een nacht van weinig slaap kwamen we in de vroege ochtend aan in Hampi waar we gelijk een guesthouse zijn gaan zoeken om op te frissen en onze bagage te droppen. Hierna op zoek gegaan naar een ontbijtje en Hampi gaan verkennen. Ik kan niet zo goed beschrijven wat een bizar landschap het was, voor degenen op Facebook hebben mijn foto’s waarschijnlijk gezien maar het was echt onwerkelijk mooi. Ruïnes voor zover je kon kijken, tempels met olifanten, apen die het dorpje leken te regeren (live versie van jungle book) en een uitzicht wat ik nooit meer vergeet. Super veel gelopen en geklommen, op rotsblokken genoten van het uitzicht en al met al een weekend gehad om nooit meer te vergeten.
Eenmaal terug in Manipal zijn we geleidelijk aan met het fieldwork begonnen, wat tot nu toe heeft bestaan uit het bezoeken van verschillende projecten en healthcare centra in arme wijken. Super interessant en leerzaam, ook heftig en confronterend. We hebben verschillende projecten bezocht waar de intentie van het personeel goed is en de motivatie inspirerend, maar de uitvoering bedroevend en triest om aan te zien; mede dankzij het gebrek aan geld en resources om de visie waar te maken. Een paar voorbeelden; een mental ill-health opvanghuis voor mentaal gestoorde kinderen, een gebouw in the middle of nowhere (zo ver mogelijk buiten het dagelijks leven) waar ouders hun kind achterlaten om ze hooguit 1x per jaar te bezoeken (in India is het om je voor te schamen, liever te verzwijgen dat je een gehandicapt kind hebt). Binnen tref je kwijlende kindjes vastgebonden aan hun stoeltje, een slaapzaal met houten planken waar ze op slapen, en kinderen die niet eens meer op of om kijken als ze aangesproken worden. Het personeel valt niks te verwijten, zij vangen ze zo goed op als ze kunnen, en proberen de energie zo positief mogelijk te maken, maar toch is de situatie heftig om te zien. Een ander bezoek was bijvoorbeeld aan een rural mother&child healthcare centre waar de resources om te huilen waren; vieze behandelkamers, 1 dokter op de zoveel duizend inwoners, een medicijnkast met hooguit wat paracetamol. Voelden ons ook ongemakkelijk omdat je je bezwaard voelt; het lijkt op aapjes kijken omdat je tussen de patiënten doorloopt en het werk een beetje verstoord.
Zo zijn de field trips super interessant en eye-opening; ik wordt wel mega gemotiveerd van de energie waarmee sommige mensen hier een doel voor ogen hebben om een verschil te maken.
Buiten de uni om begint het leven hier steeds meer te wennen, en heb ik het super naar mijn zin! De groep begint steeds closer te worden, wat echt heel gezellig is. Ik heb ondertussen wat meer local kleren gescoord en hebben zelfs Indiase vrienden gemaakt die ons wegwijs maken in de omgeving en tips geven waar we het beste kunnen gaan eten, drankjes doen en stappen. Over stappen gesproken, alles sluit hier rond een uur of 12 dus we hebben hier al heel wat avonden doorgebracht op dakterrassen van appartementen (elk appartement heeft hier heen rooftop) waar dan de hele afterparty naar wordt verplaatst; super gezellig. Het wordt hier ’s nachts niet kouder dan 25 graden, nog steeds heel erg wennen maar heerlijk! Het begint hier overigens overdag steeds warmer te worden, ik denk dat het nu elke dag wel rond de 35 graden is wat echt belachelijk warm is. Hebben niks te klagen want het strand is in de buurt, en voor 25 rupees (ongeveer 30 cent) hakken ze hier een verse kokosnoot voor je open waar ze een rietje i n steken; genieten! De koeien om je heen beginnen ook steeds meer te wennen (kreeg er laatst van eentje een vriendelijk duwtje omdat ik in de weg stond) en ook de Indiase manier van omgaan met tijd (zo nonchalant mogelijk) begint in je dagelijks leven een vorm te krijgen. Soms loop ik nog wel rond en denk ik nog steeds holy shit ik ben in India, maar alleen maar op een goede manier, het is geweldig!
Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat, super bedankt voor de leuke en lieve reacties op mijn eerste verhaal, heb ze allemaal gelezen!
Liefs en tot snel, X
Ondertussen is er een maand voorbij gevlogen sinds ik aangekomen ben in Manipal, een drukke maand met super leuke tripjes, interessant veldwerk en gezelligheid met de mensen om me heen.
Even een terugblik; na mijn vorige blog zijn we met z’n allen (groep van 10 Global Health studenten uit Maastricht) een weekend naar Hampi geweest, een stadje wat door zijn ruïnes en tempels op de werelderfgoed lijst is beland; iets waar we allemaal erg graag heen wilden om te zien. Om hier te komen moesten we 8 uur reizen met een ‘sleeper-bus’; wat een ervaring was dat. De bus bestaat uit één lang gangpad met aan elke weerzijde een soort stapelbed compartimententen die van elkaar gescheiden zijn met gordijntjes. Elk compartiment bestaat uit een 2-persoons matrasje en net genoeg ruimte om rechtop te zitten. In de lengte van de bus denk ik dat er ongeveer 6 stapelbedden in waren gepropt. Uiteraard eerst in de verkeerde bus gestapt met z’n allen, om er na 20 minuten (alles uitgepakt en bedjes klaargemaakt) achter te komen dat we de verkeerde hadden en door boze Indiase vrouwtjes die we van hun plekje hadden beroofd weg gejaagd te worden. Tweede poging ging een stuk beter, eenmaal in de (goeie) bus was het eerst een uur genieten omdat het zo’n gek vervoer was, en daarna er achter komen dat slapen er nooit van z’n leven in ging zitten; de wegen in India bestaan meer uit hobbels dan rechte stukken en ook van snelwegen hebben ze hier niet gehoord; om ergens te komen moet je dorpje in, dorpje uit wat resulteert in een misselijkmakende maar hilarische 8 uur durende rit. Moet er bij vertellen dat als je naar het toilet moest je een probleem had, je had namelijk maar 1 kans gedurende de rit om eruit te gaan en wel op de buschauffeur zijn teken (gebons tegen de compartimenten); dit betekende sprinten geblazen en resulteerde in 8 meiden op een rijtje langs de weg, bang om te ver in de bossen te gaan, tot grote humor van toeschouwers en langskomend verkeer. Na een nacht van weinig slaap kwamen we in de vroege ochtend aan in Hampi waar we gelijk een guesthouse zijn gaan zoeken om op te frissen en onze bagage te droppen. Hierna op zoek gegaan naar een ontbijtje en Hampi gaan verkennen. Ik kan niet zo goed beschrijven wat een bizar landschap het was, voor degenen op Facebook hebben mijn foto’s waarschijnlijk gezien maar het was echt onwerkelijk mooi. Ruïnes voor zover je kon kijken, tempels met olifanten, apen die het dorpje leken te regeren (live versie van jungle book) en een uitzicht wat ik nooit meer vergeet. Super veel gelopen en geklommen, op rotsblokken genoten van het uitzicht en al met al een weekend gehad om nooit meer te vergeten.
Eenmaal terug in Manipal zijn we geleidelijk aan met het fieldwork begonnen, wat tot nu toe heeft bestaan uit het bezoeken van verschillende projecten en healthcare centra in arme wijken. Super interessant en leerzaam, ook heftig en confronterend. We hebben verschillende projecten bezocht waar de intentie van het personeel goed is en de motivatie inspirerend, maar de uitvoering bedroevend en triest om aan te zien; mede dankzij het gebrek aan geld en resources om de visie waar te maken. Een paar voorbeelden; een mental ill-health opvanghuis voor mentaal gestoorde kinderen, een gebouw in the middle of nowhere (zo ver mogelijk buiten het dagelijks leven) waar ouders hun kind achterlaten om ze hooguit 1x per jaar te bezoeken (in India is het om je voor te schamen, liever te verzwijgen dat je een gehandicapt kind hebt). Binnen tref je kwijlende kindjes vastgebonden aan hun stoeltje, een slaapzaal met houten planken waar ze op slapen, en kinderen die niet eens meer op of om kijken als ze aangesproken worden. Het personeel valt niks te verwijten, zij vangen ze zo goed op als ze kunnen, en proberen de energie zo positief mogelijk te maken, maar toch is de situatie heftig om te zien. Een ander bezoek was bijvoorbeeld aan een rural mother&child healthcare centre waar de resources om te huilen waren; vieze behandelkamers, 1 dokter op de zoveel duizend inwoners, een medicijnkast met hooguit wat paracetamol. Voelden ons ook ongemakkelijk omdat je je bezwaard voelt; het lijkt op aapjes kijken omdat je tussen de patiënten doorloopt en het werk een beetje verstoord.
Zo zijn de field trips super interessant en eye-opening; ik wordt wel mega gemotiveerd van de energie waarmee sommige mensen hier een doel voor ogen hebben om een verschil te maken.
Buiten de uni om begint het leven hier steeds meer te wennen, en heb ik het super naar mijn zin! De groep begint steeds closer te worden, wat echt heel gezellig is. Ik heb ondertussen wat meer local kleren gescoord en hebben zelfs Indiase vrienden gemaakt die ons wegwijs maken in de omgeving en tips geven waar we het beste kunnen gaan eten, drankjes doen en stappen. Over stappen gesproken, alles sluit hier rond een uur of 12 dus we hebben hier al heel wat avonden doorgebracht op dakterrassen van appartementen (elk appartement heeft hier heen rooftop) waar dan de hele afterparty naar wordt verplaatst; super gezellig. Het wordt hier ’s nachts niet kouder dan 25 graden, nog steeds heel erg wennen maar heerlijk! Het begint hier overigens overdag steeds warmer te worden, ik denk dat het nu elke dag wel rond de 35 graden is wat echt belachelijk warm is. Hebben niks te klagen want het strand is in de buurt, en voor 25 rupees (ongeveer 30 cent) hakken ze hier een verse kokosnoot voor je open waar ze een rietje i n steken; genieten! De koeien om je heen beginnen ook steeds meer te wennen (kreeg er laatst van eentje een vriendelijk duwtje omdat ik in de weg stond) en ook de Indiase manier van omgaan met tijd (zo nonchalant mogelijk) begint in je dagelijks leven een vorm te krijgen. Soms loop ik nog wel rond en denk ik nog steeds holy shit ik ben in India, maar alleen maar op een goede manier, het is geweldig!
Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat, super bedankt voor de leuke en lieve reacties op mijn eerste verhaal, heb ze allemaal gelezen!
Liefs en tot snel, X
-
04 Februari 2015 - 19:04
Eddy:
Goh, alweer een maand voorbij, een maand vol leerzame ervaringen!
Mooie verhalen weer Eva :-) (wie ben jij in de live versie van Junglebook?) :-p
Het leven is daar zo goedkoop, straks wil je niet meer naar huis :-)
Op naar de volgende maand...
Enne...braaf zijn he ;-)
X
-
04 Februari 2015 - 19:09
Petra:
Hai meis, Super om je blogg te lezen. ondanks skype toch altijd nieuwe informatie.
Fijn dat je het zo leuk hebt, geniet er maar van en stuur aub wat zon deze kant op !! XXX -
05 Februari 2015 - 14:52
Julia Voeten:
Ha Eva. Het lijkt me zo raar. Zo'n andere wereld. Ik ken iemand die jaren daar werkte. Een pater van de orde"Paters van Mill Hill." Frans Baartmans.Was niet veel religieus aan te herkennen. Gewoon harde sociale werker. Kleine projecten opzetten. Zorgen bijv. dat iemand zelf eigenaar werd van een Riksja. Mini kredieten proberen te regelen. Etc. Hij is nu gepensioneerd. Woont in Nederland. Maar als hij voor een verlof in Nederland was voelde hij bijna ontheemd. Wie weet hoe het jouw vergaat. Ik wens je alle goeds. Fijn dat ik dat ik via Petra wat mee mag krijgen over jou. gr julia
-
06 Februari 2015 - 16:41
Leny Takaria:
Hoi Eva,
Dat heb je weer practig en boeiend beschreven! Ik waan me in India.
Zo'n healthcare centre bezoeken lijkt me inderdaad best wel heftig.
Goed om te horen dat je het verder naar je zin hebt. Kijk nu al uit naar je volgende verslag!
Het gaat je goed enneh .....kijk uit voor Indiase koeien en boze Indiase vrouwtjes, haha .....
Liefs van ons allen uit Castricum!
-
08 Februari 2015 - 18:12
Marlies Loonen:
Wat leuk om zo'n spontaan verslag te lezen! Daarmee weet je meteen een goede gevoel over te brengen. Geniet van jullie tijd daar.
Groet, Marlies -
13 Februari 2015 - 09:02
Pieta:
Lieve Eva
Wat een mooi verslag, ik zie het zo voor me. Fijn dat je het zo naar je zin hebt al is het natuurlijk wel heftig wat je allemaal ziet in de healthcare centra's. Geniet van de resterende tijd!
Liefs Ali en Pieta
-
02 Maart 2015 - 12:02
Petra:
Heee Meis, het wordt tijd voor een nieuwe update !!
Na Bangalore ?? XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
